6-8 tot 10-8

23.00, 17 augustus

We zijn vanmiddag om 13.00 vertrokken vanuit Madurai. Het afscheid nemen viel niet mee. Maar hier vertellen we later meer over. Op het laatste moment is onze vlucht gewijzigd. Hierdoor hebben we vandaag al drie vliegvelden gezien. We zijn vanaf Madurai naar Bangalore gevlogen. Daar hebben we drie uur gewacht op onze vlucht naar Chennai. Om 21.05 zijn wij aangekomen op Chennai. We zijn hier weer opgehaald door Gracy en haar neef. We vertrekken namelijk pas om 4.15 richting Dubai. Nu zitten we dus weer op de vertrouwde zolder van de familie van Gracy. We werden hier weer warm onthaald!

We gaan om 00.45 weer richting het vliegveld. Nu hebben we even de tijd om ons laatste verhaal vanuit India te schrijven. We waren gebleven bij 6 augustus.

6-8

Zaterdag hadden we een beetje tijd nodig om bij te komen van al het shoppen. Verder hebben we lekker met de meisjes gespeeld. Zaterdag hebben de meisjes ook voor het eerst op hun eigen matjes geslapen. Dat zag er toch wel even anders uit!!

7-8

Zondagmorgen zijn we weer met de meisjes in de schoolbus gestapt richting kerk. Vanaf daar zijn wij samen met Maggi en Harini(een meisje uit het kindertehuis) in de share riksja gestapt richting de Alagar temple. Deze tempel onderaan een kleine berg. Rondom de tempel staan heel veel kleine kraampjes. Ook komen hier hele families samen om te eten. We vonden dit bijzonder om te zien. We hebben eerst de tempel bezocht. We vonden dat er in de tempel een beetje een rare sfeer hing, heel anders dan in de Minaksi tempel! Er liepen voornamelijk een beetje opgefokte mannetjes rond. We vonden het wel weer een mooie tempel. De meisjes hadden ons verteld dat er rondom de tempel heel veel aapjes zouden zijn. En dat we deze vooral ook bij de ‘ klim ‘ naar boven zouden zien. Toen we de tempel weer uitkwamen zagen we een paar aapjes. Wij dachten dat het hierbij zou blijven.. Maar toen bleek dat we nog aan de klim moesten beginnen naar een ander deel van de tempel boven op de berg. De meisjes hadden gelijk. Tijdens de klim naar boven werden we omsingeld door aapjes. Heel leuk allemaal, zolang ze niet denken dat je iets te eten voor ze hebt. Wij hebben als voorzorgsmaatregel onze tas maar op onze buik gedragen. Want ook hier hadden de meisjes ons voor gewaarschuwd. Toen we boven kwamen was een klein detail dat we niet in de tempel mochten. Er stond echt een onwjis lange rij, omdat er een festival was. De rij duurde een dag, werd ons verteld. Wij hebben de bus naar beneden genomen. Toen we terug kwamen waren de meisjes, net als altijd wanneer we even weg waren geweest, heel benieuwd wat we er van vonden. We werden weer bestookt met vragen..

8-8

Maandagochtend werd zoals altijd de week geopend met de essembly voor de school. Daarna gingen wij de school bezoeken. We hoopten dat we wat lessen bij konden wonen ipv alleen een rondje langs alle klassen. De Principal wist van onze komt. We moesten in haar kamer wachten. Ze moest namelijk eerst even alle kinderen die te laat waren terrecht spreken.. Hierna werden we opgehaald door een docent die ons mee zou nemen naar een paar lessen. We hebben bijna van alle jaarlagen 30 minuten van een les bij kunnen wonen. Het was heel leuk dat we in elke klas wel een paar meisjes kenden. Daarom waren we blij dat we de school niet meteen aan het begin van onze tijd in Madurai hadden bezocht. De meisjes vonden het geweldig dat we hun school eindelijk een keer hadden gezien. Met als concequentie dat ze iedere dag aan ons vroegen of we weer kwamen.

Aan het begin van de avond hebben we met een paar meisjes een laken beschilderd. Dit was voor die vrijdag geplande fotoshoot. De meisjes houden namelijk onwijs van foto's! Elke keer als ze je camera zien willen ze op de foto.. Succes gegarandeerd! Het schilderen was erg leuk om te doen!

9-8

De afgelopen week hadden we het al een paar keer gehad over het maken van een klein tripje met zijn viertjes(Maggi, Marije en wij). Zo zouden we Maggi ook een keer een uitje kunnen geven, want ze is altijd, maar dan ook echt altijd, in het kindertehuis. Ons leek het heel leuk om de jungle in te gaan. Het plan ontstond om naar Kerala te gaan. Kerala is een provincie ten westen van Tamil Nadu. Deze provincie staat bekend om zijn mooie natuur. Ook zijn hier een aantal Wildlife Sactuary's. Dit sprak ons natuurlijk aan. Maar voordat we echt actie konden ondernemen moest Maggi toestemming hebben.. Ze mag/kan namelijk niet zomaar weg. Toen dat was geregeld konden we het echt gaan regelen.

Na heel wat telefoontjes was het geregeld!!! Het plan was als volgt: woensdagmiddag vertrokken we met een taxi(alleen die moest james nog regelen) naar kumily. Daar zouden moeten we bellen met Rejanisch (de man van de jungle toers) en dan zouden we daar worden opgepikt. Dan zouden we naar onze boomhut gebracht worden. Voor daarna hadden we een elephant ride gepland en dan zouden we dus slapen in ons tree house. De volgende morgen zouden we om 5.30 opgehaald worden met een jeep voor een jungle safari. Hoe vet is dat?!

We moeten nu weer naar het vliegveld.. Ons jugle verhaal en de rest van onze avonturen zullen we schrijven inhet vliegtuigen inNederland. Wij gaan nu echt afscheid nemen van India!! Jullie horen weer van ons!

With love,

30-7 t/m 5-8, Madurai, Theni, Trichy en shoppen

6 augustus, 18.15.

We hebben hier net een flinke stort bui gehad, de tweede van deze maand. Het is op zich wel lekker, want daardoor koelt het hier even een beetje(!) af. Wij hebben alweer veel te lang niets van ons laten horen. Dat komt doordat we een heel druk programma hadden afgelopen week. Wat we allemaal hebben gedaan zullen we jullie nu vertellen.

30-7

Zaterdagochtend moesten wij drie uur op de meisjes passen. Het klinkt heel wat, maar eigenlijk stelt het helemaal niets voor. Alles gaat hier vanzelf. Iedereen weet zijn taak. Zaterdagochtend wordt altijd het tehuis schoongemaakt door alle meisjes. Als dat klaar is hebben ze lekker weekend. Wel moet er nog huiswerk gemaakt worden. We hebben deze dag verder lekker gevolleybald en andere spelletjes gespeeld.

31-7

Zondagmorgen moesten we vroeg op, want we gingen naar de kerk. De meisjes kleden zich dan helemaal mooi aan. Er gingen ongeveer twintig meisjes mee. We gingen met een van de schoolbussen. We waren, zoals wel vaker gebeurd schijnt, erg aan de late kant. Toen we bij de kerk aankwamen renden alle meisjes naar binnen. Wij volgden een groepje meisjes, maar wij besloten om achteraan te blijven zitten. De kerk zat prop vol, vooral aan de ‘vrouwenkant'. In de ene helft van de kerk zaten alle mannen op bankjes, in de andere helft van de kerk zaten alle vrouwen op de grond. We werden door een heel oud vrouwtje aangesproken. Ze zei iets in het Tamil. Door haar gebaren begrepen we al snel wat ze bedoelde. Ze vond dat wij maar op de enige vrouwen bank moesten gaan zitten. Dit hebben wij vriendelijk afgewezen. De mensen vinden het raar dat wij ons gewoon tussen hen mengen en ons niet te goed voelen om ook op de grond te gaan zitten. De kerk was, zoals jullie ook op de foto's kunnen zien, ongelofelijk kitsch. Allemaal nep bloemen, een glimmende kazuifel en lelijke beeldjes. Omdat we laat waren hebben we een uur van de dienst bijgewoond. We hebben géén enkel woord verstaan! Dus langer had het wat ons betreft ook niet hoeven duren. We hebben vooral om ons heen gekeken en onze positie van zitten op de grond veranderd in staan en omgekeerd. Het was heel leuk om dit een keer mee te maken!

Toen we thuis kwamen hebben we ontbeten. Daarna zijn we lekker weer even ons bedje ingedoken. We waren gesloopt. We hadden namelijk vanaf de sportsdays tot aan toen niet echt tijd voor ons zelf gehad. 's Middags hebben we nog even gevolleybald. Uiteindelijk deden de twee KHO-KHO trainers ook mee. Dat vonden de meisjes helemaal geweldig.

1-8

Maandag zijn we naar ‘the town' gegaan. Het echte centrum is best een eindje hiervandaan. We gingen daar heen in een ‘share auto'. Dit is een uitvergrote rikisja die helemaal wordt volgepropt. Wij gingen met zijn viertjes, Maggy, Marije en wij. Als eerste hebben we The Meenakshi temple bezocht(zie foto's). Voordat we hier naar binnen mochten moesten we onze schoenen afgeven bij een speciaal gebouwtje. Dit zorgde ervoor dat we echt met blote voeten over straat moesten. Bij de ingang van de tempel werden onze tassen uitgebreid nagekeken. Ze wilde onze videocamera even bekijken en ze zeiden dat ik een foto moest nemen. Ze snapten niet echt dat het een videocamera was. Ze bleven, toen Lisanne dan maar een stukje filmde, zeggen ‘take a picture'. We hebben een rondje in het complex gelopen. Er waren helaas veel plekken waar wij niet in mochten, maar het was wel echt heel mooi. Al die kleuren! Toen we klaarwaren bij de tempel hebben we onze schoenen weer opgehaald en zijn we met een riksja naar het Thirumalai Nayakpaleis gegaan. Voor dit paleis hebben we bij een mannetje wat kaarten gekocht. Hier was een heel oud vrouwtje, dat ook kaarten verkocht, niet zo blij mee. De man en vrouw kregen ruzie. Het oude vrouwtje deelde zelfs een klap uit. Waarop zij weer geduwd werd. Hierdoor viel haar bril van der hoofd. Ook iedereen er omheen ging zich ermee bemoeien. Om ze allebei blij te maken hebben we bij het oude vrouwtje toch ook maar een pakje kaarten gekocht voor 20 rp. Dat is dus echt helemaal niets, namelijk ong. 30 eurocent. Het paleis was mooi. Het staat bekend om zijn duizend zuilen(zie foto's). Aan onderhoud doen ze hier niet echt dus dat is wel zonde. Als laatste zijn we naar het Gandhi museum geweest(zie foto's). Als laatste wilde Maggy ons het busstation laten zien. In India reizen heel veel mensen over lange afstand met de bus. Die bussen worden allemaal echt helemaal volgestouwd. Het is leuk om te zien dat er zoveel bussen staan die allemaal een lange reis gaan afleggen, allemaal naar andere steden. Vanaf het busstation zijn we met de ‘musicbus' naar huis gegaan. Helaas ging het allerlaatste stukje pas de muziek aan, maar we hebben ons vermaakt!

Op de terug weg hebben we nog eventjes wat spulletjes voor de meisjes gekocht. We hebben een kleurboek gekocht en kleurpotloden. Daarna hebben we meteen even 100 kopietjes gemaakt. Ook zijn we op wc-rollen jacht gegaan. Helaas zonder succes. Een mannetje zou ze voor ons bestellen en we konden ze de volgende dag ophalen.

2-8

Dinsdag moesten we vroeg op, want we zouden om 8.15 vertrekken naar Theni. We gingen hierheen om drie projecten van de Sevai Society te bezoeken. We gingen met Marij, James (de coordinator van het kindertehuis) en nog iemand van de Sevai Society. Theni is vanaf hier 2,5 uur rijden. Dat is voor hier echt een afstand van niets. James had een auto gehuurd. Hoe verder we weg reden uit de stad hoe mooier en groener de omgeving werd. We reden alleen op kleine wegen door kleine dorpjes, verder was het groen. Deze kant van India hadden wij nog niet gezien. We waren eigenlijk alleen nog maar in steden geweest. We reden tussen de bergen door en op een gegeven moment reden we op een hobbelweggetje door allemaal rijstvelden. Het was écht heel mooi. Mar vond het zelfs zo mooi dat ze ervan moest overgeven. Eenmaal in Theni aangekomen reden we achter een kudde koeien aan naar de eerste school die we gingen bezoeken, The Benedict Matriculation School. Toen we het terrein op reden stonden er een paar kinderen ons op te wachten om ons te kunnen ontvangen. We kregen alle drie een mooie sjaal omgeslagen(dat doen ze hier als eerbetoon) en een boeket. Ook werden er een paar andere rituelen uitgevoerd. Dit zou niet de laatste keer zijn voor deze dag! We kregen een achterlijk grote kokosnoot, met nogal veel kokoswater erin om weg te krijgen. Daarna gingen we een paar klassen langs. Ook bij deze school staat een hostel. Er zijn vier kleine gebouwtjes. Een is de kapel, een is het meisjeshuis, een is het jongenshuis en de laatste van de vier wordt (nog) niet gebruikt. In een van de huisjes was een vrouwtje bezig in een hele primitieve keuken(zie foto's). De school staat echt in een hele mooie omgeving. Uiteindelijk zijn we ook nog even op het dak gegaan. Daar was het uitzicht echt geweldig!!!!(zie foto's) Toen was het tijd om naar het volgende project te gaan. Het Mother Mary Home for the aged. Ook hier werden we weer warm ontvangen. In dit huis wonen 23 ouderen, waarvan 4 mannen. Hier hebben we uitgebreid geluncht. Wij moesten eerst eten. James schepte ons eten op. En vulde steeds alles aan enzo. Dit vonden wij een beetje een rare situatie. Toen wij klaar waren gingen de mannen pas eten. Daarna was het tijd om de oudjes te ontmoeten. We hadden, op verzoek van James, biscuitjes voor ze meegenomen. Hier waren ze heel blij mee. Daarna heeft James ons het tehuis laten zien en de bijbehorende kleine fruitteelt. Het laatste project wat we bezochten was het Saint Mother Theresa Skill Training Centre. Hier krijgen bijvoorbeeld vrouwen/meisjes naailes, zodat ze hier hun geld mee kunnen gaan verdienen. Ook worden hier computer trainingen gegeven en Engelse les. Achter dit gebouw wordt een nieuwe polytechnic school gebouwd. Hier gaat een 3-jarige technische opleiding worden gegeven op het gebied van civic, engineering en computer. Na dit bezoek zijn we teruggereden naar Madurai. We vonden het een erg leuke dag. Het was leuk om weer een andere kant van India gezien te hebben en te zien wat voor een goede dingen de Sevai Society doet!

3-8

Woensdag ochtend, toen de meisjes naar school waren, hadden we lekker even tijd voor ons zelf. 's Middags hebben we met de kleintjes gekleurd(zie foto's).

's Avond hebben we nog even onze bestelde wc-rollen opgehaald. En we hebben verf en wat lakens gekocht, zodat we die met de meiden kunnen beschilderen.

4-8

Donderdag zijn we met hetzelfde groepje als dinsdag naar Trichy gegaan om nog een project van de Sevai Society te bezoeken. De rit van hier naar Trichi duurt 1,5 uur. Deze keer reden we over wat grotere wegen. Ook bij deze school werden we weer heel erg hartelijk ontvangen. We gingen ook hier weer alle klassen rond. In elke klas die we binnen kwamen werd voor ons geklapt. In een klas deed de juf een dansje met de klas dat wij ook allemaal wel kennen, namelijk ‘de wielen van de bus gaan rond en rond'. Ze deed het heel enthousiast. In een andere klas stelde een meisje voor om een dansje te doen, de hele klas deed mee. Voor ons gevoel ging het hier allemaal best ontspannen aan toe. Er waren ook een paar mannelijke docenten, dat zie je op de Xavier school niet.. Bij deze school heeft de Sevai Society een nieuw kindertehuis laten bouwen, waar vanaf volgende week kinderen gaan wonen. Vanaf afgelopen week maken ze in dit kindertehuis lunch voor alle kinderen van de school(ong. 350). Daarvoor zijn echt immense pannen nodig(zie foto's). Dit doen ze zodat de ouders hun kostbare geld niet aan elke dag weer een lunch hoeven te besteden. En de kinderen sowieso goed te eten krijgen. Op deze school worden de lessen in Tamil gegeven. Dit merkt je wel meteen want de kinderen hebben veel meer moeite met de Engelse taal dan de kinderen op de Xavier school. We hebben daar geluncht. Het ging weer precies hetzelfde als dinsdag. Wij aten eerst en werden geserveert door de volwassen mannen. 's Avonds heeft Marjolein de enquete voor haar profielwerstuk laten invullen door vijftig meisjes. Lang niet alle vragen werden begrepen, maar we konden het met ze drietjes goed uitleggen. De vraag ‘Heb je wel een seksuele voorlichting gehad?' werd heel raar en grappig gevonden. Al helemaal toen ze erachter kwamen dat je dat in Nederland echt krijgt!

5-8

Gisteren(vrijdag) was dan eindelijk de dag om te van het ingezamelde geld te gaan shoppen voor de meisjes. Hiervoor moesten we weer naar ‘ the town' . Maggy ging met ons mee. Maar eerst moesten we onze kaarten posten. We namen de ‘musicbus' naar het postkantoor. Het mannetje daar had heel wat tijd nodig om voor 27 kaarten 3 postzegels te verzamelen. Maar het is hem gelukt! Toen konden wij aan de slag. Op iedere kaart moesten 3 postzegels die we zelf moesten scheuren en met een kwastje lijm erop moesten plakken.

Het shoppen was echt onwijs leuk. We zijn eerst naar een stofwinkel geweest, daar hebben we 90 handoeken en 90 dekens gekocht. We worden dan echt als weet niet wie behandeld. Er wordt een mannetje gestuurd om drinken voor ons te kopen etc.. We hebben daar best een tijdje boven in de winkel gezeten, want er moesten heel wat telefoontjes gepleegd worden om alles wat we nodig hadden richting de winkel te krijgen. Maar na een uurtje gezellig kletsen met de man van het winkeltje waren onze handoeken en dekens er en werden ze voor ons naar boven gedragen. We hebben onze aankopen daar gelaten, zodat we verder konden gaan met shoppen. Vanaf daar zijn we naar een paraplu winkel gebracht door een mannetje van de stofwinkel. Daar hebben we 25 paraplu's gekocht, zodat de kinderen niet drijfnat op school aankomen in het regenseizoen. De paraplu's moesten dus nog gemaakt worden. Wij mochten in de office zitten en daar zag je dus op een scherm heel veel mannetjes bezig met het maken van onze plu's. Dat zou nog wel even duren, dus toen zijn we naar een tassen winkel gebracht met een cycle riksja. De eigenaar van de paraplu winkel kwam achter ons aan om ons een goede tassenwinkel te wijzen. We hebben daar met veel moeite 85 tassen uitgezocht. We konden niet simpelweg voor elk kind dezelfde tas kopen, want het verschilt per jaarlaag welk formaat ze nodig hebben. En ook hadden ze van elke tas maar ongeveer 10 op voorraad. Het mannetje van de tassenwinkel had het alleen maar over merken en ‘ high quality'. Op een geven moment werden we alledrie helemaal gek van die vent! We hadden toen jammer genoeg pas 30 tassen uitgezocht.. Toen we de tassen hadden gekocht moetsen we wachten op de riksja met onze paraplu's die onze kant op zou komen doordat de mensen van de tassenwinkel contact hadden opgenomen met de parapluwinkel. Ook zou er nog een riksja komen waar wij in zouden gaan. In de riksja met paraplu's werden ook de tassen gedaan. Toen hebben we onze dekens en handdoeken opgehaald. Die werden door de twee mannetjes van de twee riksja's ook in de bagage riksja gepropt. We zijn toen op (slaap)matjes jacht gegaan. Allemaal onderleiding van het riksja mannetje, die was helemaal in zijn element. Nadat onze riksja-man wat had rondgevraagd kwamen we in een heel schattig winkeltje terecht. Hier hebben we 90 plastic slaapmatjes gekocht. Onze twee riksja-mannetjes hebben deze in de riksja erbij gepropt, terwijl wij nog wat kleine boodschapjes deden die op Maggi's lijstje stonden voor het kindertehuis. Dingen als snackboxjes voor de kleintjes en medicijntrommels. Daarna zijn we met de hele karavaan terug naar huis gegaan. Af en toe onderbrokken door een korte stop van de bagage-riksja, omdat er dingen waren verschoven. Toen we thuis aankwamen kwamen alle meisjes met stralenden gezichten naar de poort. Iedereen hielp met het uitladen van alle spullen. Wij zijn meteen aan de slag gegaan om voor ieder meisje een pakketje te maken met overal haar naam op. 's Avonds hebben we het gegeven. Ze hielden allemaal niet op met bedanken. Ze vroegen ons hun dankbaarheid aan iedereen die geld gegeven heeft over te brengen. Dus bij deze! Zaterdagnacht hebben ze voor het eerst allemaal op een matje gelegen. En maandag gaan ze allemaal met een nieuwe schooltas naar school.

Dit was het weer even voor nu!

With love,

Jo and Leez

Sportsdays

Wij zijn inmiddels helemaal gewend aan ons leventje hier. Het is wel lekker overzichtelijk. We staan om 7.00 op. ontbijten om 8.00. Dan gaan (op normale dagen) rond 8.30 de meisjes naar school. dan hebben wij dus even tijd voor onszelf.Ze komen om 12.00 terug om snel te lunchen, want om 12.30 moeten ze echt weer op school zijn. De kleintjes zijn dan rond 15.00 weer klaar. De andere komenna 15.30 weer terug. Veel van hen gaan dan om 16.00 weer sporten, maar dan gaan wij gewoon gezellig mee.De meisjes moeten om 19.30 bidden, daarna (om 20.00) gaan we eten. We hebben dus een deel van de middag en de rest van de avond om leuke dingen te doen met de meisjes. Dit is hoe onze doordeweekse dagen er normaal uit zouden zien hier, maar de afgelopen waren hier de Sportsdays.Wij waren dus helemaal in ons element.

Er kwamen allemaalteams van andere scholen uit de omgeving van Madurai om hier volleybal en KHO-KHO wedstrijden te spelen. Wij hadden speciaal een uitnodiging gekregen voor woensdag 27-7.We werden om 7.30 verwacht(!!!). We wisten niet zo goed wat wat we er van moesten verwachten.. Alle meisjes vroegen of we ons traditioneel zouden kleden. Komt het nou even goed uit dat wij in Chennai allebei een chuddithar (Indian dress) hadden gekocht. We hebben die aan gedaan en de meisjes hebben ons haar gedaan. Om 7.25 stonden we buiten even te kijken naar de laatste voorbereidingen.Er kwam meteen iemand op ons af die ons drieen meenam naar de kamer van de Principal. Hier onttmoeten we de andere gast, een hoge pief uit de volleybal wereld van india. Na tien minuten werden we gehaald... Het kwam er op neer dat wij op het podium plaats moesten nemen. We kregen een groot cadeau en een handdoek(?)!! Dat wordt hier gegeven als teken van eer. We we moesten heel officieelalle teams een handje geven enzo. Wij hebben er een beetje onzeeigen draai aangegeven. We zijn gewoon steeds langs het veld gaanstaan om iedereen aantemoedigen. Als je dus zo gaat staan komt er omde vijf minuten wel een meisje naar je toe met de vraag of ze eenstoel moeten pakken. Hoe vaak je het ook afwijst, uiteindelijk komter toch een stoel. Er komen ook gewoon heel veel kinderennaarons toevoor de gezelligheid.

Het meisjes volleybal team van de school, waar alleen maar kinderenvan het tehuis inzitten, moest woensdag ook spelen. van de wedstrijdhing veel af. helaas hebben ze die verloren.. maar ja it' s a game.Zo wordt er door de leraren hier dus niet over gedacht. Na dewedstrijd is een van de meisjes geslagen tegen haar hoofd door desportleraar/ coach. Dat vinden ze normaal hier. Wij hebben meteen heel duidelijk laten weten dat wij dit niet vinden kunnen!!De meisjesen de leraren stonden hier versteld van.De kinderen worden hier zo denegerend behandeld. De 'hostel kids'zijn ook de kinderen die de hele dag voor ieder klusje op en neer rennen, terwijl ze dus ook moeten presteren. En voor niets van dit alles wordt waardeering getoond. Heel naar om te zien! Ze hebbenhier nu inmidddels heel goed door hoe wij erover denken..

Ook het KHO-KHO team van de school moest spelen. Ze waren onwijs goed en hebben dan ook dik gewonnen. De hele school leefde onwijs mee.

Donderdag waren we ook gasten, maarhoeften we niet op het podium te zitten en andere formele dingen te doen.Donderdagochtend werd de mars opgevoerd en de dansen die de kinderen van de school hadden ingestudeerd. Er waren allemaal spelletjes zoals zaklopen, snel wandelen, een race voor de hele kleintjes, een wedstrijd voor ouders en een wedstrijd voor leraressen. Alle docenten en zelfs de Principal deden mee.Dit was iets meer ontspannen dan de dag ervoor.

's Middagshebben wij een wedstrijd met de meisjes uit het kindertehuisgevolleybald. Tijdens het wedstrijdje zaten wij er natuurlijkhelemaal in. We hadden lol en gaven onze teams na ieder punt eenhighvife etc. De Principal is hierna boos geworden op een van de meisjes om dat zeons een high vife gaf. Dit mogen zij niet doenvindt zij. Dit is weer iets waar de kinderen mee wordt duidelijk gemaakt dat zij minder zijn( in haar ogen). Echt onzin!! We vinden het lastig om dit steeds via de meisjes te horen. We kunnen hier niet veel aan doen, jammer genoeg zal dit waarschijnlijk niet snelveranderen.

Vrijdag(29-7) was de finale van de KHO-KHO meisjes en de volleybal jongens van de school. De jongens verloren helaas, maar de meisjes daarentegen hebbendik gewonnen!!!! Het is raar om te zien dat ze niet helemaal uit hun dak gaan, terwijl de wedstrijd wel veel voor hun betekende. Zo mogen niet echt trots zijn op zichzelf ofzo.. Toch hebben wij het een beetje proberen te vieren, door ze juichend met de andere meisjes in het kindertehuis te ontvangen. Toen begonnen ze toch wel te stralen.

Ook was dit de dag van de prijsuitreiking. Dit was er niet zomaar een..Er werden namelijk wel ong. 80 prijzen uitgereikt! En allemaal appart op de foto natuurlijk. Dit was een hele lange bedoeling. We hebben bijna twee uur braaf zitten klappen.

Het is leuk om te zien dat iederen keer als we ergens gingen zitten we meteen wel 20 kinderen om ons heen hadden die van alles over je willen weten. Sommige willen alleen maar een handje schudden. Ook van een simpele glimlach gaan ze al stralen. Onze' magic skin' blijft ook heelinteressant, want als als je erop drukt komt er eventjes een wittere huid tevoorschijn. Op onze armen wordt de hele dag gedrukt..

We worden hier wel een beetje te goed verzorgd. Elke maaltijd staan er meisjes naast onze tafel(jaja een tafel!! De rest zit op degrond) om ons eten op te scheppen enzo. We krijgen drie keer per dagwarm eten( dat is heel erg wennen!!). En dan scheppen ze ook nog een twee keer op en we moetenelke keer twee boterhammen met jam eten en een stuk fruit. Het gaat allemaal wel op een leuke manier hoor. Ze vinden het leuk om tedoen. Soms vechten ze er zelfs om. En het is heel erg gezellig!!

Deze drie dagen hebben ons best wel gesloopt.. Je blijft maar lachen, praten, rennen en spelen. Dit kost ons ongemerkt toch wel veel energie.

Dit was het weer even voor nu. Ons volgende verhaal volgt snel! We moesten gister namelijk op alle 84 meisjes passen...! Maar we leven nog hoor, haha

Liefs,

Jo & Leez (onze nieuwe namen)

Hallelujah Children Home Madurai!

Het is 10.55, 26 juli, en de meisjes zijn naar school. We zitten nu even op onze kamer. Van de afgelopen 2 dagen zijn wij best wel moe geworden. We zullen verder gaan met ons verhaal vanaf onze vlucht, Chennai-Madurai, afgelopen zondagmiddag.

Na onze lunch was het echt tijd om afscheid te nemen. Een echt afscheid was het niet, want we zullen Gracy en Emmanuel nog een keer zien. Tijdens onze terugreis hebben we namelijk nog een avond in Chennai, voordat we verder vliegen naar Dubai. Toen we zaterdagavond in het park liepen begon Emmanuel over films, welke films wij leuk vonden etc. . Uiteindelijk kwam het gesprek op Harry Potter. Deze film is in India ook een grote hit. Ze hadden eigenlijk al gepland om met ons naar deze film te gaan, maar ze twijfelden of wij dat wel leuk zouden vinden. Het leek ons natuurlijk hartstikke leuk om naar een bioscoop in India te gaan! Nu is het plan dat we als we weer voor een avond terug zijn in Chennai (op 17-8) om naar de bios te gaan! We komen dan om 18.00 aan in Chennai en vliegen om 4.15 naar Dubai. Omdat er zoveel tijd tussen deze vluchten zit mogen we niet op het vliegveld blijven. We worden dan opgehaald door Gracy, gaan met hun naar de bioscoop en daarna nog even langs hun huis om ons op te frissen. We komen dus nog een keertje terug bij de familie van Gracy.

Nadat onze koffers in de riksja waren gepropt, moesten we gaan. Gracy en haar neef gingen mee naar het vliegveld. De rest stond ons uit te zwaaien op het balkon. We wisten dat ons nog een probleempje te wachten stond. Bij een binnenlandse vlucht mag je p.p. maar 20 kilo inchecken. Wij waren natuurlijk een paar dagen geleden aangekomen met een internationale vlucht, waar we 30 kilo p.p. mochten inchecken. We hadden bij onze aankomt in Chennai al wat nagevraagd, maar daar werd het niet duidelijker op. We moesten dus maar zien hoe het zou lopen. In eerste instantie leken ze heel stellig bij het inchecken, maar na een lieve glimlach(van onze kant) hebben wij gewoon 17 kilo overgewicht gratis ingecheckt!!!! De domestic aerport van Chennai is niet veel, dus we zijn gewoon even gaan zitten en hebben gewacht tot we naar Madurai konden vertrekken. De vlucht was lekker kort, een uur en een kwartier. Hoe verder we van Chennai af kwamen, hoe meer groen we zagen. Dat beviel ons wel na een paar dagen in zo'n grote, vieze stad. Bij onze aankomst stond James al op ons te wachten. We gingen met een echte auto naar het kindertehuis. Het vliegveld ligt best een stukje uit de stad, dus we hebben tijdens de rit al een klein beetje van de groene omgeving gezien. We wisten niet zo goed wat we van onze aankomst bij het kindertehuis moesten verwachten. En hadden er dus eigenlijk geen verwachtingen van.

De meisjes stonden allemaal bij de ingang op ons te wachten. Allemaal in hun mooiste kleren. Ze waren allemaal zo blij dat we er waren, echt overweldigend! We kregen allebei een hele grote ‘ketting' om gehangen. Twee wat oudere meisjes hadden een dans ingestudeerd, die ze voor ons gingen opvoeren. Het was traditioneel. Alle andere meisjes, en ook wij, keken aandachtig. Marije, een ander Nederlands meisje, is hier al vijf weken. Er stonden thee met biscuitjes voor ons klaar. Het is erg moeilijk uit te leggen op papier, maar de foto's volgen. Het was een erg warm welkom!

In eerste instantie keken de meisjes een beetje de kat uit de boom. Maar toen we even op onze kamer waren stonden ze in ene met zijn tienen voor de deur, het ijs was gebroken. We kregen een stort vloed van vragen op ons af, maar op een leuke manier. De meeste meisjes hebben moeite met onze namen, daarom hebben we er samen met de meisjes al snel Lies en Jo van gemaakt. We zijn begonnen met Marjo, maar dat hebben ze zelf al snel ingekort to Jo. Ze hebben ook een naam voor ons in het Tamil. Lisanne heet dan Akka, oudste/grootste zus, en Marjolein tangachi, kleinste/jongste zus.

Onze kamer hier is trouwens helemaal super. We slapen samen met Marije op een ruime kamer en hebben een eigen badkamer die direct naast onze kamer ligt. (zie foto's)

We worden hier echt behandeld als koninginnen, echt niet normaal. Tijdens het avond eten blijft er altijd een van de wat oudere meisje naast de tafel staan om ons eten op te scheppen. We vinden het heel moeilijk om hier aan te wennen. We denken eigenlijk dat het nooit zal wennen. Hoe vaak je het ook vriendelijk afwijst en zegt dat ze lekker zelf moeten gaan eten, het heeft geen zin. Wij eten hier met zijn drieën aan een tafel. In de eetzaal. De ‘kleintjes' eten hier ook, maar die zitten op de grond. Het liefst willen wij gewoon naast ze gaan zitten op de grond, met hetzelfde bord rijst dat zij krijgen. Maar helaas is het anders. Er wordt hier speciaal voor ons gekookt drie keer per dag. Ze willen dat wij hier goed eten. Te goed als je het ons vraagt. Er wordt altijd een tweede keer opgeschept, daarna krijg je nog een boterham met jam en daarna moeten we nog een stuk fruit. En dat dus drie keer per dag. Dit staat echt niet in verhouding tot wat de meisje krijgen. Zij eten nooit fruit en krijgen altijd gewone witte rijst met een klein beetje saus, nooit de rijstgerechten en groenten die wij allemaal krijgen. En als je hun iets van ons eten aanbied slaan ze het altijd af. Dit moeten ze waarschijnlijk doen.

Na het eten hebben we gezellig met de meisjes zitten kletsen. Ze wilden heel graag dat we voor ze zongen en dansen. Dansen is nou niet echt ons ding, maar we hebben een keer de Maggarena gedanst en wat liedjes gezongen. Het was een hele gezellige en ontspannen eerste avond.

25-6

De wekker ging om 7.00, dat is voor hier echt helemaal niks. De meisje hebben dan al een uur buiten staan volleyballen of ze hebben KHO-KHO(een ren spel) gespeeld. We hebben lekker ontbeten, dit ging weer precies hetzelfde als de avond ervoor. Alle kindjes zaten op de grond en kijken af en toe lachend naar de tafel waar wij aan moeten zitten, wij iedere keer weer vrolijk terug lachen. Om 8.50 moeten de meisjes op school zijn. Het was maandag. Dat betekend hier dat alle kinderen een wit kostuum dragen en dat de week voor de school wordt geopend met een lied en een voordracht van een tekst door een paar kinderen. Ook de vlag wordt gehesen.

We zijn precies op tijd aangekomen bij het kindertehuis. Van woensdag t/m vrijdag is het hier namelijk Sportsday. Naar dit toernooi komen ook teams van andere scholen uit de buurt. Op dit toernooi wordt volleybal en KHO-KHO gespeeld. Ze hebben daar hier op school speciale teams voor die heel vaak trainen. Elke dag wel twee keer 1,5 uur!

Na de opening van de week moest er geoefend worden voor de opening van het sporttoernooi. Bij deze opening moeten de wat oudere kinderen een soort mars doen. Zij hebben dan ook met ze allen het marcheren lopen oefenen. De kleintjes deden iets anders. Een soort van dans, op het ritme van het getrommel. Wij weten allebei nog niet zo goed wat we van dit alles moeten vinden. Er werd net zolang geoefend totdat alles gelijk ging. Wij kregen er een beetje een naar gevoel bij. We hebben de hele ochtend op een bankje voor de school gezeten om het allemaal eens te bekijken. Iedereen keer dat een meisje van het kinderthuis langs liep zwaaiden en lachten ze. Ook alle andere kindjes die op de school zitten lachen naar je en op en geven moment kwam er een hele groep na ons toe. Die ook weer van alles wilden weten. Alle kinderen hier zijn zo lief en beleefd!

De kinderen komen om twaalf uur in het kindertehuis lunchen, maar dat moet allemaal heel snel. Ze moeten namelijk om half een alweer beginnen. Om half vier zijn de grotere kinderen klaar op school. Ze komen dan eventjes terug om zich om te kleden, want om vier uur beginnen ze weer met sporten. De meisjes uit het volleybalteam vroegen de hele maandagavond al of wij van volleybal houden en of wij met hun wilden volleyballen. Eerst was het hun bedoeling dat we naar hun ochtend practice zouden komen. Dat zou betekenen dat wij om 6 uur al op het volleybalveld zouden staan. Dat leek ons voor de eerste dag een beetje te veel van het goede, dus we hebben toen met ze afgesproken dat we naar hun middag practice zouden komen. Dat hebben we dan ook gedaan, om vier uur stonden we bij het volleyballen eerst te kijken en ze wilden ook wel heel graag dat iemand meedeed. Dus Marjolein heeft lekker met ze mee gedaan, wat zij zelf vooral ook heel leuk vond(!!). En ook Lisanne heeft nog wat ballen aangeraakt, dat vonden ze ook erg leuk.

Aan het einde van de middag zouden we op pad gaan, maar er was gebeld naar het kindertehuis dat de Principal van de Xavier matriculation higher secondary school, samen met haar assistente, zou komen. Ze kwamen om kennis te maken en om ons uitnodigen voor het sporttoernooi. Toen de meisjes in het kindertehuis hoorden dat ze zou komen zag je meteen geen kind meer in de gangen.

Daarna zijn we dus wat boodschapjes gaan doen mat Maggy. De kinderen noemen haar Miss. Zij regelt hier eigenlijk alles in haar eentje. Zij is verantwoordelijk voor al de 84 meisjes. En heeft alles goed onder controle. Als Maggy op stap gaat doet ze altijd een sari aan. Deze draagt ze namelijk niet de hele dag in het kindertehuis. Ze vind het leuk om zich dan even mooi te maken. We wisten dat er twee meisjes jarig waren, dat hadden ze namelijk de avond ervoor verteld, dus dat wilden we vieren. We hadden een zak ballonnen uit Nederland meegenomen. Ballonnen komen namelijk altijd wel van pas. We hebben in de bakery voor alle meisjes een kitkat gekocht (dat zijn dus 90 kitkatten..!). Toen we terug kwamen riep Maggy alle meisjes bij elkaar. Wij hebben op onze kamer snel wat ballonnen opgeblazen. De birthday-girls waren helemaal overdonderd. Het was een geslaagd idee. We hebben verjaardagsliedjes gezongen en alle kinderen hebben heerlijk zitten smullen van hun kitkat. Er kwamen een aantal meisjes naar ons toe om te zeggen hoe leuk ze het vonden om zo met ze allen het te vieren, dit doen ze dus kennelijk niet vaak. De jarigen zeiden dat ze deze verjaardag nooit meer zullen vergeten.

's Avonds zaten we met ze drietjes beneden in de gang op een bankje even thee te drinken. Boven zaten wat groepjes hun huiswerk te doen en ook beneden zaten er verspreid wat groepjes. Elk ouder meisje hier heeft een aantal kleinere meisjes die ze in een groepje helpt en begeleidt met hun huiswerk. Een paar meisjes vroegen heel lief of me bij hun wilden komen zitten. Ze hadden meteen alweer drie stoelen voor ons klaar staan, terwijl wij net zo lief gewoon naast hun op de grond komen zitten. Maar dat hebben ze nog niet helemaal door. Binnen een paar minuten kwamen er steeds meer kinderen bij zitten. Ze willen echt alles over je weten, wat de namen van je vriendinnen zijn, wat we thuis op dat moment zouden doen, en ga zo maar door. Ze zijn allemaal heel oprecht geïnteresseerd in ons leven thuis. En vragen ook vaak of wij iets thuis ook hebben of ook zo doen als hier. We zijn hard bezig met het leren van alle namen, dat kan ook niet anders want ze vragen allemaal de hele tijd aan ons of we hun naam weten. We zitten inmiddels op ongeveer tien namen. Wat meisjes vroegen Marjolein wat ‘math matters' op te noemen. En Lisanne kreeg vragen naar haar hoofd geslingerd over feitjes die zij op school hebben geleerd. Wij gooiden ons er allebei in. En je ziet dat ze echt genieten van zulke dingen. Toen het ook voor de oudste zo'n beetje bedtijd begon te worden (rond 22.00) , konden wij nog even op internet op de kamer van James, de co-ordinator van de Sevai Society. En daarna gingen wij ook naar boven. Lekker slapen, met op de achtergrond het geluid van de ventilatoren, die ervoor zorgen dat het klinkt alsof het heftig stormt. Naar we zijn natuurlijk harstikke blij met de verkoeling!!

Poitu varren(good bye)!

Riksja..!

Onze tweede bericht heeft lang op zich laten wachten. We hebben een tijdje niet op internet gekund. Van de dagen in Chennai hebben we een verhaal op papier gezegd. Dit verhaal lezen jullie hieronder. We zitten nu inmiddels al in Madurai, maar daar vertellen we meer over in onze derde bericht.

24-7, Chennai

Nu we hier iets meer zijn ingeburgerd zijn we erachter gekomen dat onze tuc tuc helemaal geen tuc tuc blijkt te zijn. Het is een (motor)riksja! De familie noemt het zelf ‘auto' noemt.

Het is hier nu 12.20. We zitten aan onze laatste lunch op de zolder bij Gracy (rijst met gekookte groenten). We vliegen om 15.05 naar Madurai. De afgelopen dagen hier waren een hele leuke en mooie ervaring. We zouden hier eigenlijk wel langer willen blijven. Jullie zullen na het lezen van het verhaal hieronder wel snappen waarom.

We waren de vorige keer geëindigd bij het moment dat we op het punt stonden om op stap te gaan. Op de 21^ste om 17.00 vertrokken we met Gracy en haar neef (achter het stuur) in de riksja om te gaan shoppen. Gracy vertelde ons dat we naar een shoppingmall gingen, wij hadden geen idee wat we ons in India bij een shoppingmall moesten voorstellen. Dit rit in de riksja was weer een avontuur. Overal waar je om je heen keek kwamen riksja's, bussen, motoren etc. de hoek om scheuren. Allemaal helemaal vol gepropt. Op de motoren zaten soms wel vijf mensen. Kortom chaos. Toen we aankwamen gingen we eerst naar een grote supermarkt, waar ook onder andere kleding en schoenen werden verkocht. Je kunt het een beetje vergelijken met een Franse supermarché. Dit was het eerste moment dat wij ons, na het vliegveld van Chennai, echt onder de Indische bevolking begaven. Wij vormden een heel bekijks. In deze winkel hebben wij ons eerste kameez(een soort tuniek) gekocht. Wij waren er vol van overtuigd dat dit het was, het ‘shoppen'. Deze winkel was namelijk al zo'n contrast ten opzichte van buiten. Maar er kwam meer. We gingen een heus warenhuis in met roltrappen en wel vijf verdiepingen. We zagen allemaal winkels van bekende merken, zoals Adidas en Lee, maar ook plaatselijke merken. In de winkels van de voor onbekende merken werden voornamelijk sari's verkocht. Het was bijzonder om te zien dat er voor deze sari's ook wel echt mode bestaat. In deze shoppingmall komen de Indiërs die het redelijk goed tot goed hebben. Ook stond op de planning om buiten de deur een hapje te gaan eten. We namen de roltrap naar de bovenste etage. En ons werd de vraag gesteld of we pizza lusten, ons antwoord kunnen jullie wel raden. De roltrap bleek te eindigen bij de Pizza Hut, dus op onze eerste echte avond in India aten wij pizza! Nadat we de pizza hadden gegeten zijn we nog een paar winkels in geweest. En ze hebben ons een gamehal laten zien, waar het krioelde van de kindjes. Toen we naar buiten gingen werden we voor het eerst geconfronteerd met het donkere Chennai. De sfeer op straat is dan een stuk grimmiger. Toen we ‘thuis' kwamen, ja ja we noemen het nu al thuis, hebben we meteen onze nieuwe kleding gepast. We hebben toen ook voor het eerst contact gehad via Skype met thuis. Gracy kwam nog een keertje langs om te vertellen dat we alle schuiven op de deur moesten doen en dat we dat de rest van de nacht zo moesten laten. Het was wel een veilig deel van de stad, maar het was voor de zekerheid. In de ruimte voor onze kamer zouden haar broer en neef slapen zodat zij alles in de gaten konden houden. We voelden ons erg veilig met onze eigen ‘bewakers' voor de deur.

22-7

Op dag twee is Lisanne ziek geworden. Dat was te verwachten, maar het was wel al snel. De reactie op het andere klimaat en het andere eten. Daarom hebben we in de ochtend rustig aan gedaan. In de middag wilde Emmanuel, de man van Gracy, ons wat plekken in de stad laten zien die met de apostel Thomas te maken hebben. Ze hechten hier veel waarde aan hem. We zijn als eerste naar de Mount of St Thomas geweest. We gingen daar weer heen in de riksja, maar dit keer zaten we er met zijn vijven in(Gracy, haar neef, Emmanuel en wij). We zagen langs de weg weer veel armoede afgewisseld met af en toe wat mooie panden van bijv. autodealers. De riksja heeft ons helemaal tot op de berg(lees heuvel) gebracht. Op de Mount of St Thomas staat de Church of Our Lady of Expactations. We hebben dit kerkje even (op blote voeten) bekeken. Vanaf de heuvel heb je goed uitzicht over Chennai. Vanaf dit punt zie je pas echt hoe groot Chennai eigenlijk is. Ook zag je heel goed de smok boven de stad hangen. Een aantal libelleachtige vliegen voorspelde volgens Emmanuel dat het ging regenen. Later bleek dat hij gelijk had. Voor de kerk hebben we de priester van de Church of Our Lady of Expactations ontmoet. We kregen nog thee van hem aangeboden, maar we moesten verder. De volgende plek waar we heen gingen was de San Thomé Basilica. Het laatste wat ze ons die dag nog wilden laten zien was het strand. Chennai heeft een heel groot uitgerekt strand. Toen we ong. honderd meter op het strand hadden gelopen begon het te regenen. We zijn toen met zijn vijven weer in de riksja gestapt en naar huis gereden.

23-7

Op deze dag stond om 11.00 een bezoek met Ignacimuthu gepland, dus we gingen naar het loyolla college. Daar ontmoetten we Ingnacimuthu opnieuw. We hebben het even gehad over onze eerste indrukken van India. Hij vertelde dat wij Madurai ook wel leuk zouden vinden omdat het veel groener is. Daarna heeft Gracy ons de campus laten zien. Het was groot en ruim opgezet. Het was even heerlijk om op zo'n rustige plek in de stad te zijn. Overal liepen groepjes studenten. En er waren er veel cricket aan het spelen op sportvelden. Nadat we een rondje hadden gelopen gingen we terug. Er stond alweer een lunch voor ons klaar. Emmanuel kwam met twee verschillende plannen voor de avond. Wij mochten natuurlijk kiezen. Optie een was: een andere shoppingmall. Optie twee was: naar het park in de stad. Wij kozen natuurlijk voor optie twee. Ook zouden wij buiten de deur eten. We gingen weer met zijn vijven op pad in de riksja. Dit werd een beetje het vaste groepje. Het was best druk in het park. Overal waren kinderen aan het spelen. Hier hadden ze tenminste lekker de ruimte. Er was ook een groepje dat karate les kreeg. We liepen een rondje en wederom waren wij een bekijks. De toeristen die we in heel Chennai hebben gezien kun je op twee handen tellen. We waren de enige blanken in een park met zeker wel duizend Indiërs. Onze wandeling kwam uit in een soort hele kleine arena waar skateles werd gegeven. We zijn op de tribune gaan zitten en hebben alles gewoons eens zitten bekijken. De kinderen lieten allemaal hun kunstjes zien. Het was echt heel erg leuk. Vooral het gefascineerde publiek maakt de sfeer in het arenaatje gezellig. Toen we vanaf het skaten weer terug liepen naar de ingang/uitgang van het park kwamen we langs een vrouwtje dat op een kleedje op de grond zat samen met een stapel van die ‘enge' kaarten, haar ‘toverstok' en haar kooitje met twee papegaaien. Emmanuel, Gracy en haar neef stopten daar vlakbij en begonnen en beetje te lachen. Ze vroegen of ons dat leuk leek. Het leek ons wel een ervaring! Dus Marjolein nam plaats op de grond naast het vrouwtje, die natuurlijk geen woord Engels sprak, en ze begon wat te brabbelen. Emmanuel vertaalde wat ze vroeg, Marjoleins naam, leeftijd en of ik wilde dat ze mijn toekomst zou voorspellen met mijn hand of d.m.v. haar papegaai. Ik koos voor hand. Ze begon met haar toverstok op mijn arm te slaan en wat zanggeluiden te maken. Toen kwam er een verhaal in Tamil ( de taal die ze hier spreken). Wij begrepen er helemaal niks van maar Emmanuel, Gracy en neef luisterden aandachten en begonnen soms hard te lachen, wat ons best nieuwsgierig maakte. Ze was na zo'n 5 minuten eindelijk klaar met Marjolein en toen was Lisanne aan de beurt. Er waren inmiddels veel Indiërs om ons heen komen staan. Vooral ook dicht bij Lisanne, die alles tot dan toe aan het filmen was. De neef van Gracy zette toen meteen weer beschermend een stap dichter bij haar. Lisanne's toekomst ging de vrouw voorspellen met behulp van de papagaai. De papagaai trok een kaart uit de stapel kaarten en aan de hand daarvan begon de vrouw weer met haar lange gebrabbel. Ze luisterde alle drie weer aandachtig, moesten lachen en vroegen zich af ze alles nog wel konden onthouden. Toen de vrouw ook klaar was met Lisanne, gingen we op weg naar de riksja. Emmanuel vertaalde alles voor ons wat de vrouw had gezegd, en Gracy vulde hem hier en daar aan. Onze toekomst blijkt er als volgt uit te gaan zien: Lisanne zal haar intelligentie gebruiken op academisch niveau, zal haar geld goed besteden, sparen en daarom met veel reikdom oud worden. Marjolein zal, volgens het vrouwtje, een lang huwelijk hebben, haar geld uitgeven aan haar vrienden, en probleem met de kracht van een man bestrijden. Na dit avontuur zijn we met de riksja naar een hotel gereden, waar we hebben gegeten. De kaart was natuurlijk nogal een studie, dus uiteindelijk hebben Gracy en Emmanuel een keus gemaakt. Wat we kregen was allemaal onbekend, dus we waren heel erg benieuwd. Het smaakte allemaal heel erg goed. Het valt ons wel steeds meer op hoeveel de Indiërs eten in deze hitte. Daar moeten we echt nog een beetje aan wennen. We vonden deze avond echt onwijs leuk!!

24-7

Dit is de dag dat we helaas weg moeten. We waren graag nog even wat langer gebleven, want wat werd er hier goed voor ons gezorgd! Vaak bijna een beetje te.. Vanmorgen hebben we lekker genoten van ons laatste ontbijtje. Onze koffers zitten weer dicht(!!) We hebben daarnet nog even foto's laten zien van thuis. Dat vond de hele familie van Gracy geweldig om te zien. Nu zitten we dus nog even te lunchen en straks gaan we onder weg naar het vliegveld. We kijken uit naar de ontmoeting met de meisjes in het kindertehuis!

Ons verhaal over de reis naar Madurai en onze aankomst in het Hallelujah Children Home hier volgt snel!! En de foto's ook!

Chennai, ons eerste bericht uit India!

Chennai, wat een reis! Ons eerste berichtje vanuit India schrijven wenu om14.15 lokale tijdop een zolderkamer midden in de stadbij de familie van Gracy.We zijn hier echt met open armen ontvangen!

Het begon met het afscheid op schiphol. Toen begon het ineens echt. Het afscheid was toch iets moeilijker dan verwacht, maar dit viel snel van ons af. Om 15.30 vlogen we naar Dubai. Bij het inchecken werd ons verteld dat Lindy betere plekken voor ons had kunnen regelen (nog bedankt hiervoor Lindy!!). Hierdoor werd de vlucht van zes uur een heel stuk aangenamer;) We hadden erg veel turbulentie. Het leek wel een achtbaan, maar wehebben het overleefd. En welanden keurig optijd in Dubai. We werden vanuit het vliegtuig met een bus naar de gate gebracht. De warmte kwam ons toen al op ons af. Het was 00.00 in Dubai en het was er 35 graden. Het vliegveld van Dubai is echtgigantisch! We hebben daar nog even lekker slecht gedaan bij de Mac. Om 2.00 uur was het alweer tijd om in te stappen. Vanaf het moment dat we de Gate in gingen lieten we de 'westerse wereld' echt achter ons. De vlucht van Dubai naar Chennai duurde ong4,5 uur. We even kunnen slapen. Om 8.45 landen we op Chennai. Hier kon het feest echt beginnen. We mochten ons melden bij de 'immigration'. We konden achter in een lange rij aansluiten. En we zagen voor ons vooral veel mensen waardbij de papieren werden afgewezen. Help dachten wij, als dit maar goed gaat... Maar wij als volleerd reiziggers (wij kunnen heel goed doen alsof) hadden natuurlijk alles goed op orde, zodat we met een vette kinpoog direct door konden naar de arrivals. Ook onze koffers waren aangekomen,opzich ook wel fijn. Buiten stonden een eindje verder optientallen mensen dringend achter hekken, wij waren even bang Gracy daar tussen te moeten gaan vinden. Maar gelukkig kwam er, nadat we twee stappen naar buiten hadden gezet, meteen al iemand op ons af met twee roosjes en een briefje met onze namen. Dit was Gracy. Alles ging dus nog steeds volgens plan. Wij volgden Gracy en haar neef met onze koffers, maar we wisten eigenlijk niet waar dit heen zou gaan. Uit eindelijk stapte de neef van Gracy ineen tuc tuc enwerd ons duidelijk dat we daarmee ons eerste ritje in India zouden gaan maken. Klein detail was dat onze koffers ook nog mee moesten, maar ook daar hadden zij aan gedacht. We mochten absoluut niet mee helpen, maar daar zullen we maar een beetje aan moeten wennen.Met detuc tuc scheurden we het verkeer in. Wat een chaos, het leek wel een film!! Iedereen toetert en rijdt kris kras over de weg, maar op een een of andere manier gaat het toch goed. Onder weg werden we meteen geconfronteerd met de grote verschillen hier. Aan de ene kant van de weg staat een splinter nieuwe showroom van Mercedes en aan de andere kant van de weg zie je een klein meisje met verscheurde kleertjes uit een hele vieze bak water staan te drinken voor een aantal huttjes.Na ongeenhalf uur crossen met de tuc tucsloegen we een paar zij straatjes in. Waar we uiteindeilik een steege in gingen.Hier was het huis van Gracy en haar familie. Haar moeder stond ons buiten al vrolijk lachend op te wachten. We werden binnen warm ontvangen door de rest van de familie. In dit huis leven vier generaties uit een familie samen. Onder andere Gracy, haar baby, haar man,haar moeder en haar opa en oma. Er werd meteen van alles voor ons geregeld. Heerlijke koude flessen water kwamen tevoorschijn, waar we inmiddels wel behoefte aan hadden. We dronken thee en daarna liet Gracy onze kamer zien. Het is heel leuk om te zien dat ze zoveel aandacht aan onze komst besteden. We hebben een lekkere kamer met een eigen badkamertje. Kortom, tussen deze lieve mensen en op deze plek kunnen wij het tot zondag wel uithouden! Het is hier nu inmiddels 15.25, we gaan aan het einde van de middag nog even op pad. En ergens avondeten.

Jullie horen snel weer van ons! We zullen ooknog foto's plaatsen.

Het is zover!!!!!!

Wij vertrekken vandaagom 15.30 naar India!! De koffers zijn gepakt en onze rugtassen staan klaar.. We hebben er onwijs veel zin in! We laten weer van ons horen als we in India zijn. We zullen daar morgencohtend om half negen lokale tijd aan komen. Het tijdsverschil tussen Nederland en India is +3,5 uur.

Jullie horen van ons!!

Nog maar 17 dagen!!

Een half jaar geleden ontstonden de serieuze plannen om naar India te gaan. Nu is het gewoon bijna zover, over 17 dagen vliegen wij naar INDIA!! We hebben echt onwijs veel zin om aan dit avontuur te beginnen.Voordat we vertrekken willen wejullie via onze weblogalvast een kijkje geven in hoe onze reis zal gaan verlopen.

We vertrekken op 20 juli vanaf schiphol naar Dubai. VanafDubai vliegen we naar Chennai. In Chennai zullen we ongeveer 3,5 dag blijven.In deze dagen zullen wij de stad verkennen en al een beetje kennis maken met de cultuur. Op 24 julireizen we naar een nog zuidelijker gelegen stad in India, Madurai. Hiergaan we naar het Hallelujah Childeren Home,waar we drie en een halve week zullen verblijven. We kijken heel erguit naar het contact met de kinderen daar!

In detail ziet ons vliegschema er als volgt uit:

Vliegschema

Heenreis:

20-07-2011 Amsterdam-Dubai 15.30-23.59

21-07-2011 Dubai-Chennai 2.45-8.20

24-07-2011 Chennai-Madurai15.05-16.20

Terugreis:

17-08-2011 Madurai-Chennai 16.50-18.00

18-08-2011 Chennai-Dubai4.15-6.45

Dubai-Amsterdam 8.25-13.30

Opbrengst

We zijn echt onwijs blij met het bedrag watnu op de rekening staat van ons projectje.Heel veel lieve mensen hebben er vertrouwenin dat wij in India veel mooie dingen kunnen gaan doen voor de kinderen inhet kindertehuis.Wij zijn hier natuurlijk heel erg dankbaar voor.Dat wij de kinderen kunnen gaan helpen zalveel mooie momenten opleveren.Tijdens onze reis willen wij deze momenten met jullie delen via onze weblog.

Op dit moment staat er bijna 1500,- euro op de rekening!!

Bezoek van Ignatcimuthu

Aanstaande woensdag krijgen wij thuis bezoek van Ignatcimuthu samen met Kees van Lent.Ignatcimuthu is dedirecteurvanThe Sevai Society. Het kinderthuis in Madurai, waarwij heen gaan, behoort tot deze organisatie.Kees van Lentheeft ons met dit kindertehuis in contact gebracht. Op deze mannier komen we alvast een beetje in de stemming. WIj kijken naar deze avond uit!

Voor ons wordt het nu aftellen. En het wordt tijd voor de laatste voorbereidingen. We houden jullie op de hoogte!!