Wij zijn inmiddels helemaal gewend aan ons leventje hier. Het is wel lekker overzichtelijk. We staan om 7.00 op. ontbijten om 8.00. Dan gaan (op normale dagen) rond 8.30 de meisjes naar school. dan hebben wij dus even tijd voor onszelf.Ze komen om 12.00 terug om snel te lunchen, want om 12.30 moeten ze echt weer op school zijn. De kleintjes zijn dan rond 15.00 weer klaar. De andere komenna 15.30 weer terug. Veel van hen gaan dan om 16.00 weer sporten, maar dan gaan wij gewoon gezellig mee.De meisjes moeten om 19.30 bidden, daarna (om 20.00) gaan we eten. We hebben dus een deel van de middag en de rest van de avond om leuke dingen te doen met de meisjes. Dit is hoe onze doordeweekse dagen er normaal uit zouden zien hier, maar de afgelopen waren hier de Sportsdays.Wij waren dus helemaal in ons element.

Er kwamen allemaalteams van andere scholen uit de omgeving van Madurai om hier volleybal en KHO-KHO wedstrijden te spelen. Wij hadden speciaal een uitnodiging gekregen voor woensdag 27-7.We werden om 7.30 verwacht(!!!). We wisten niet zo goed wat wat we er van moesten verwachten.. Alle meisjes vroegen of we ons traditioneel zouden kleden. Komt het nou even goed uit dat wij in Chennai allebei een chuddithar (Indian dress) hadden gekocht. We hebben die aan gedaan en de meisjes hebben ons haar gedaan. Om 7.25 stonden we buiten even te kijken naar de laatste voorbereidingen.Er kwam meteen iemand op ons af die ons drieen meenam naar de kamer van de Principal. Hier onttmoeten we de andere gast, een hoge pief uit de volleybal wereld van india. Na tien minuten werden we gehaald... Het kwam er op neer dat wij op het podium plaats moesten nemen. We kregen een groot cadeau en een handdoek(?)!! Dat wordt hier gegeven als teken van eer. We we moesten heel officieelalle teams een handje geven enzo. Wij hebben er een beetje onzeeigen draai aangegeven. We zijn gewoon steeds langs het veld gaanstaan om iedereen aantemoedigen. Als je dus zo gaat staan komt er omde vijf minuten wel een meisje naar je toe met de vraag of ze eenstoel moeten pakken. Hoe vaak je het ook afwijst, uiteindelijk komter toch een stoel. Er komen ook gewoon heel veel kinderennaarons toevoor de gezelligheid.

Het meisjes volleybal team van de school, waar alleen maar kinderenvan het tehuis inzitten, moest woensdag ook spelen. van de wedstrijdhing veel af. helaas hebben ze die verloren.. maar ja it' s a game.Zo wordt er door de leraren hier dus niet over gedacht. Na dewedstrijd is een van de meisjes geslagen tegen haar hoofd door desportleraar/ coach. Dat vinden ze normaal hier. Wij hebben meteen heel duidelijk laten weten dat wij dit niet vinden kunnen!!De meisjesen de leraren stonden hier versteld van.De kinderen worden hier zo denegerend behandeld. De 'hostel kids'zijn ook de kinderen die de hele dag voor ieder klusje op en neer rennen, terwijl ze dus ook moeten presteren. En voor niets van dit alles wordt waardeering getoond. Heel naar om te zien! Ze hebbenhier nu inmidddels heel goed door hoe wij erover denken..

Ook het KHO-KHO team van de school moest spelen. Ze waren onwijs goed en hebben dan ook dik gewonnen. De hele school leefde onwijs mee.

Donderdag waren we ook gasten, maarhoeften we niet op het podium te zitten en andere formele dingen te doen.Donderdagochtend werd de mars opgevoerd en de dansen die de kinderen van de school hadden ingestudeerd. Er waren allemaal spelletjes zoals zaklopen, snel wandelen, een race voor de hele kleintjes, een wedstrijd voor ouders en een wedstrijd voor leraressen. Alle docenten en zelfs de Principal deden mee.Dit was iets meer ontspannen dan de dag ervoor.

's Middagshebben wij een wedstrijd met de meisjes uit het kindertehuisgevolleybald. Tijdens het wedstrijdje zaten wij er natuurlijkhelemaal in. We hadden lol en gaven onze teams na ieder punt eenhighvife etc. De Principal is hierna boos geworden op een van de meisjes om dat zeons een high vife gaf. Dit mogen zij niet doenvindt zij. Dit is weer iets waar de kinderen mee wordt duidelijk gemaakt dat zij minder zijn( in haar ogen). Echt onzin!! We vinden het lastig om dit steeds via de meisjes te horen. We kunnen hier niet veel aan doen, jammer genoeg zal dit waarschijnlijk niet snelveranderen.

Vrijdag(29-7) was de finale van de KHO-KHO meisjes en de volleybal jongens van de school. De jongens verloren helaas, maar de meisjes daarentegen hebbendik gewonnen!!!! Het is raar om te zien dat ze niet helemaal uit hun dak gaan, terwijl de wedstrijd wel veel voor hun betekende. Zo mogen niet echt trots zijn op zichzelf ofzo.. Toch hebben wij het een beetje proberen te vieren, door ze juichend met de andere meisjes in het kindertehuis te ontvangen. Toen begonnen ze toch wel te stralen.

Ook was dit de dag van de prijsuitreiking. Dit was er niet zomaar een..Er werden namelijk wel ong. 80 prijzen uitgereikt! En allemaal appart op de foto natuurlijk. Dit was een hele lange bedoeling. We hebben bijna twee uur braaf zitten klappen.

Het is leuk om te zien dat iederen keer als we ergens gingen zitten we meteen wel 20 kinderen om ons heen hadden die van alles over je willen weten. Sommige willen alleen maar een handje schudden. Ook van een simpele glimlach gaan ze al stralen. Onze' magic skin' blijft ook heelinteressant, want als als je erop drukt komt er eventjes een wittere huid tevoorschijn. Op onze armen wordt de hele dag gedrukt..

We worden hier wel een beetje te goed verzorgd. Elke maaltijd staan er meisjes naast onze tafel(jaja een tafel!! De rest zit op degrond) om ons eten op te scheppen enzo. We krijgen drie keer per dagwarm eten( dat is heel erg wennen!!). En dan scheppen ze ook nog een twee keer op en we moetenelke keer twee boterhammen met jam eten en een stuk fruit. Het gaat allemaal wel op een leuke manier hoor. Ze vinden het leuk om tedoen. Soms vechten ze er zelfs om. En het is heel erg gezellig!!

Deze drie dagen hebben ons best wel gesloopt.. Je blijft maar lachen, praten, rennen en spelen. Dit kost ons ongemerkt toch wel veel energie.

Dit was het weer even voor nu. Ons volgende verhaal volgt snel! We moesten gister namelijk op alle 84 meisjes passen...! Maar we leven nog hoor, haha

Liefs,

Jo & Leez (onze nieuwe namen)