Het is 10.55, 26 juli, en de meisjes zijn naar school. We zitten nu even op onze kamer. Van de afgelopen 2 dagen zijn wij best wel moe geworden. We zullen verder gaan met ons verhaal vanaf onze vlucht, Chennai-Madurai, afgelopen zondagmiddag.

Na onze lunch was het echt tijd om afscheid te nemen. Een echt afscheid was het niet, want we zullen Gracy en Emmanuel nog een keer zien. Tijdens onze terugreis hebben we namelijk nog een avond in Chennai, voordat we verder vliegen naar Dubai. Toen we zaterdagavond in het park liepen begon Emmanuel over films, welke films wij leuk vonden etc. . Uiteindelijk kwam het gesprek op Harry Potter. Deze film is in India ook een grote hit. Ze hadden eigenlijk al gepland om met ons naar deze film te gaan, maar ze twijfelden of wij dat wel leuk zouden vinden. Het leek ons natuurlijk hartstikke leuk om naar een bioscoop in India te gaan! Nu is het plan dat we als we weer voor een avond terug zijn in Chennai (op 17-8) om naar de bios te gaan! We komen dan om 18.00 aan in Chennai en vliegen om 4.15 naar Dubai. Omdat er zoveel tijd tussen deze vluchten zit mogen we niet op het vliegveld blijven. We worden dan opgehaald door Gracy, gaan met hun naar de bioscoop en daarna nog even langs hun huis om ons op te frissen. We komen dus nog een keertje terug bij de familie van Gracy.

Nadat onze koffers in de riksja waren gepropt, moesten we gaan. Gracy en haar neef gingen mee naar het vliegveld. De rest stond ons uit te zwaaien op het balkon. We wisten dat ons nog een probleempje te wachten stond. Bij een binnenlandse vlucht mag je p.p. maar 20 kilo inchecken. Wij waren natuurlijk een paar dagen geleden aangekomen met een internationale vlucht, waar we 30 kilo p.p. mochten inchecken. We hadden bij onze aankomt in Chennai al wat nagevraagd, maar daar werd het niet duidelijker op. We moesten dus maar zien hoe het zou lopen. In eerste instantie leken ze heel stellig bij het inchecken, maar na een lieve glimlach(van onze kant) hebben wij gewoon 17 kilo overgewicht gratis ingecheckt!!!! De domestic aerport van Chennai is niet veel, dus we zijn gewoon even gaan zitten en hebben gewacht tot we naar Madurai konden vertrekken. De vlucht was lekker kort, een uur en een kwartier. Hoe verder we van Chennai af kwamen, hoe meer groen we zagen. Dat beviel ons wel na een paar dagen in zo'n grote, vieze stad. Bij onze aankomst stond James al op ons te wachten. We gingen met een echte auto naar het kindertehuis. Het vliegveld ligt best een stukje uit de stad, dus we hebben tijdens de rit al een klein beetje van de groene omgeving gezien. We wisten niet zo goed wat we van onze aankomst bij het kindertehuis moesten verwachten. En hadden er dus eigenlijk geen verwachtingen van.

De meisjes stonden allemaal bij de ingang op ons te wachten. Allemaal in hun mooiste kleren. Ze waren allemaal zo blij dat we er waren, echt overweldigend! We kregen allebei een hele grote ‘ketting' om gehangen. Twee wat oudere meisjes hadden een dans ingestudeerd, die ze voor ons gingen opvoeren. Het was traditioneel. Alle andere meisjes, en ook wij, keken aandachtig. Marije, een ander Nederlands meisje, is hier al vijf weken. Er stonden thee met biscuitjes voor ons klaar. Het is erg moeilijk uit te leggen op papier, maar de foto's volgen. Het was een erg warm welkom!

In eerste instantie keken de meisjes een beetje de kat uit de boom. Maar toen we even op onze kamer waren stonden ze in ene met zijn tienen voor de deur, het ijs was gebroken. We kregen een stort vloed van vragen op ons af, maar op een leuke manier. De meeste meisjes hebben moeite met onze namen, daarom hebben we er samen met de meisjes al snel Lies en Jo van gemaakt. We zijn begonnen met Marjo, maar dat hebben ze zelf al snel ingekort to Jo. Ze hebben ook een naam voor ons in het Tamil. Lisanne heet dan Akka, oudste/grootste zus, en Marjolein tangachi, kleinste/jongste zus.

Onze kamer hier is trouwens helemaal super. We slapen samen met Marije op een ruime kamer en hebben een eigen badkamer die direct naast onze kamer ligt. (zie foto's)

We worden hier echt behandeld als koninginnen, echt niet normaal. Tijdens het avond eten blijft er altijd een van de wat oudere meisje naast de tafel staan om ons eten op te scheppen. We vinden het heel moeilijk om hier aan te wennen. We denken eigenlijk dat het nooit zal wennen. Hoe vaak je het ook vriendelijk afwijst en zegt dat ze lekker zelf moeten gaan eten, het heeft geen zin. Wij eten hier met zijn drieën aan een tafel. In de eetzaal. De ‘kleintjes' eten hier ook, maar die zitten op de grond. Het liefst willen wij gewoon naast ze gaan zitten op de grond, met hetzelfde bord rijst dat zij krijgen. Maar helaas is het anders. Er wordt hier speciaal voor ons gekookt drie keer per dag. Ze willen dat wij hier goed eten. Te goed als je het ons vraagt. Er wordt altijd een tweede keer opgeschept, daarna krijg je nog een boterham met jam en daarna moeten we nog een stuk fruit. En dat dus drie keer per dag. Dit staat echt niet in verhouding tot wat de meisje krijgen. Zij eten nooit fruit en krijgen altijd gewone witte rijst met een klein beetje saus, nooit de rijstgerechten en groenten die wij allemaal krijgen. En als je hun iets van ons eten aanbied slaan ze het altijd af. Dit moeten ze waarschijnlijk doen.

Na het eten hebben we gezellig met de meisjes zitten kletsen. Ze wilden heel graag dat we voor ze zongen en dansen. Dansen is nou niet echt ons ding, maar we hebben een keer de Maggarena gedanst en wat liedjes gezongen. Het was een hele gezellige en ontspannen eerste avond.

25-6

De wekker ging om 7.00, dat is voor hier echt helemaal niks. De meisje hebben dan al een uur buiten staan volleyballen of ze hebben KHO-KHO(een ren spel) gespeeld. We hebben lekker ontbeten, dit ging weer precies hetzelfde als de avond ervoor. Alle kindjes zaten op de grond en kijken af en toe lachend naar de tafel waar wij aan moeten zitten, wij iedere keer weer vrolijk terug lachen. Om 8.50 moeten de meisjes op school zijn. Het was maandag. Dat betekend hier dat alle kinderen een wit kostuum dragen en dat de week voor de school wordt geopend met een lied en een voordracht van een tekst door een paar kinderen. Ook de vlag wordt gehesen.

We zijn precies op tijd aangekomen bij het kindertehuis. Van woensdag t/m vrijdag is het hier namelijk Sportsday. Naar dit toernooi komen ook teams van andere scholen uit de buurt. Op dit toernooi wordt volleybal en KHO-KHO gespeeld. Ze hebben daar hier op school speciale teams voor die heel vaak trainen. Elke dag wel twee keer 1,5 uur!

Na de opening van de week moest er geoefend worden voor de opening van het sporttoernooi. Bij deze opening moeten de wat oudere kinderen een soort mars doen. Zij hebben dan ook met ze allen het marcheren lopen oefenen. De kleintjes deden iets anders. Een soort van dans, op het ritme van het getrommel. Wij weten allebei nog niet zo goed wat we van dit alles moeten vinden. Er werd net zolang geoefend totdat alles gelijk ging. Wij kregen er een beetje een naar gevoel bij. We hebben de hele ochtend op een bankje voor de school gezeten om het allemaal eens te bekijken. Iedereen keer dat een meisje van het kinderthuis langs liep zwaaiden en lachten ze. Ook alle andere kindjes die op de school zitten lachen naar je en op en geven moment kwam er een hele groep na ons toe. Die ook weer van alles wilden weten. Alle kinderen hier zijn zo lief en beleefd!

De kinderen komen om twaalf uur in het kindertehuis lunchen, maar dat moet allemaal heel snel. Ze moeten namelijk om half een alweer beginnen. Om half vier zijn de grotere kinderen klaar op school. Ze komen dan eventjes terug om zich om te kleden, want om vier uur beginnen ze weer met sporten. De meisjes uit het volleybalteam vroegen de hele maandagavond al of wij van volleybal houden en of wij met hun wilden volleyballen. Eerst was het hun bedoeling dat we naar hun ochtend practice zouden komen. Dat zou betekenen dat wij om 6 uur al op het volleybalveld zouden staan. Dat leek ons voor de eerste dag een beetje te veel van het goede, dus we hebben toen met ze afgesproken dat we naar hun middag practice zouden komen. Dat hebben we dan ook gedaan, om vier uur stonden we bij het volleyballen eerst te kijken en ze wilden ook wel heel graag dat iemand meedeed. Dus Marjolein heeft lekker met ze mee gedaan, wat zij zelf vooral ook heel leuk vond(!!). En ook Lisanne heeft nog wat ballen aangeraakt, dat vonden ze ook erg leuk.

Aan het einde van de middag zouden we op pad gaan, maar er was gebeld naar het kindertehuis dat de Principal van de Xavier matriculation higher secondary school, samen met haar assistente, zou komen. Ze kwamen om kennis te maken en om ons uitnodigen voor het sporttoernooi. Toen de meisjes in het kindertehuis hoorden dat ze zou komen zag je meteen geen kind meer in de gangen.

Daarna zijn we dus wat boodschapjes gaan doen mat Maggy. De kinderen noemen haar Miss. Zij regelt hier eigenlijk alles in haar eentje. Zij is verantwoordelijk voor al de 84 meisjes. En heeft alles goed onder controle. Als Maggy op stap gaat doet ze altijd een sari aan. Deze draagt ze namelijk niet de hele dag in het kindertehuis. Ze vind het leuk om zich dan even mooi te maken. We wisten dat er twee meisjes jarig waren, dat hadden ze namelijk de avond ervoor verteld, dus dat wilden we vieren. We hadden een zak ballonnen uit Nederland meegenomen. Ballonnen komen namelijk altijd wel van pas. We hebben in de bakery voor alle meisjes een kitkat gekocht (dat zijn dus 90 kitkatten..!). Toen we terug kwamen riep Maggy alle meisjes bij elkaar. Wij hebben op onze kamer snel wat ballonnen opgeblazen. De birthday-girls waren helemaal overdonderd. Het was een geslaagd idee. We hebben verjaardagsliedjes gezongen en alle kinderen hebben heerlijk zitten smullen van hun kitkat. Er kwamen een aantal meisjes naar ons toe om te zeggen hoe leuk ze het vonden om zo met ze allen het te vieren, dit doen ze dus kennelijk niet vaak. De jarigen zeiden dat ze deze verjaardag nooit meer zullen vergeten.

's Avonds zaten we met ze drietjes beneden in de gang op een bankje even thee te drinken. Boven zaten wat groepjes hun huiswerk te doen en ook beneden zaten er verspreid wat groepjes. Elk ouder meisje hier heeft een aantal kleinere meisjes die ze in een groepje helpt en begeleidt met hun huiswerk. Een paar meisjes vroegen heel lief of me bij hun wilden komen zitten. Ze hadden meteen alweer drie stoelen voor ons klaar staan, terwijl wij net zo lief gewoon naast hun op de grond komen zitten. Maar dat hebben ze nog niet helemaal door. Binnen een paar minuten kwamen er steeds meer kinderen bij zitten. Ze willen echt alles over je weten, wat de namen van je vriendinnen zijn, wat we thuis op dat moment zouden doen, en ga zo maar door. Ze zijn allemaal heel oprecht geïnteresseerd in ons leven thuis. En vragen ook vaak of wij iets thuis ook hebben of ook zo doen als hier. We zijn hard bezig met het leren van alle namen, dat kan ook niet anders want ze vragen allemaal de hele tijd aan ons of we hun naam weten. We zitten inmiddels op ongeveer tien namen. Wat meisjes vroegen Marjolein wat ‘math matters' op te noemen. En Lisanne kreeg vragen naar haar hoofd geslingerd over feitjes die zij op school hebben geleerd. Wij gooiden ons er allebei in. En je ziet dat ze echt genieten van zulke dingen. Toen het ook voor de oudste zo'n beetje bedtijd begon te worden (rond 22.00) , konden wij nog even op internet op de kamer van James, de co-ordinator van de Sevai Society. En daarna gingen wij ook naar boven. Lekker slapen, met op de achtergrond het geluid van de ventilatoren, die ervoor zorgen dat het klinkt alsof het heftig stormt. Naar we zijn natuurlijk harstikke blij met de verkoeling!!

Poitu varren(good bye)!