Onze tweede bericht heeft lang op zich laten wachten. We hebben een tijdje niet op internet gekund. Van de dagen in Chennai hebben we een verhaal op papier gezegd. Dit verhaal lezen jullie hieronder. We zitten nu inmiddels al in Madurai, maar daar vertellen we meer over in onze derde bericht.

24-7, Chennai

Nu we hier iets meer zijn ingeburgerd zijn we erachter gekomen dat onze tuc tuc helemaal geen tuc tuc blijkt te zijn. Het is een (motor)riksja! De familie noemt het zelf ‘auto' noemt.

Het is hier nu 12.20. We zitten aan onze laatste lunch op de zolder bij Gracy (rijst met gekookte groenten). We vliegen om 15.05 naar Madurai. De afgelopen dagen hier waren een hele leuke en mooie ervaring. We zouden hier eigenlijk wel langer willen blijven. Jullie zullen na het lezen van het verhaal hieronder wel snappen waarom.

We waren de vorige keer geëindigd bij het moment dat we op het punt stonden om op stap te gaan. Op de 21^ste om 17.00 vertrokken we met Gracy en haar neef (achter het stuur) in de riksja om te gaan shoppen. Gracy vertelde ons dat we naar een shoppingmall gingen, wij hadden geen idee wat we ons in India bij een shoppingmall moesten voorstellen. Dit rit in de riksja was weer een avontuur. Overal waar je om je heen keek kwamen riksja's, bussen, motoren etc. de hoek om scheuren. Allemaal helemaal vol gepropt. Op de motoren zaten soms wel vijf mensen. Kortom chaos. Toen we aankwamen gingen we eerst naar een grote supermarkt, waar ook onder andere kleding en schoenen werden verkocht. Je kunt het een beetje vergelijken met een Franse supermarché. Dit was het eerste moment dat wij ons, na het vliegveld van Chennai, echt onder de Indische bevolking begaven. Wij vormden een heel bekijks. In deze winkel hebben wij ons eerste kameez(een soort tuniek) gekocht. Wij waren er vol van overtuigd dat dit het was, het ‘shoppen'. Deze winkel was namelijk al zo'n contrast ten opzichte van buiten. Maar er kwam meer. We gingen een heus warenhuis in met roltrappen en wel vijf verdiepingen. We zagen allemaal winkels van bekende merken, zoals Adidas en Lee, maar ook plaatselijke merken. In de winkels van de voor onbekende merken werden voornamelijk sari's verkocht. Het was bijzonder om te zien dat er voor deze sari's ook wel echt mode bestaat. In deze shoppingmall komen de Indiërs die het redelijk goed tot goed hebben. Ook stond op de planning om buiten de deur een hapje te gaan eten. We namen de roltrap naar de bovenste etage. En ons werd de vraag gesteld of we pizza lusten, ons antwoord kunnen jullie wel raden. De roltrap bleek te eindigen bij de Pizza Hut, dus op onze eerste echte avond in India aten wij pizza! Nadat we de pizza hadden gegeten zijn we nog een paar winkels in geweest. En ze hebben ons een gamehal laten zien, waar het krioelde van de kindjes. Toen we naar buiten gingen werden we voor het eerst geconfronteerd met het donkere Chennai. De sfeer op straat is dan een stuk grimmiger. Toen we ‘thuis' kwamen, ja ja we noemen het nu al thuis, hebben we meteen onze nieuwe kleding gepast. We hebben toen ook voor het eerst contact gehad via Skype met thuis. Gracy kwam nog een keertje langs om te vertellen dat we alle schuiven op de deur moesten doen en dat we dat de rest van de nacht zo moesten laten. Het was wel een veilig deel van de stad, maar het was voor de zekerheid. In de ruimte voor onze kamer zouden haar broer en neef slapen zodat zij alles in de gaten konden houden. We voelden ons erg veilig met onze eigen ‘bewakers' voor de deur.

22-7

Op dag twee is Lisanne ziek geworden. Dat was te verwachten, maar het was wel al snel. De reactie op het andere klimaat en het andere eten. Daarom hebben we in de ochtend rustig aan gedaan. In de middag wilde Emmanuel, de man van Gracy, ons wat plekken in de stad laten zien die met de apostel Thomas te maken hebben. Ze hechten hier veel waarde aan hem. We zijn als eerste naar de Mount of St Thomas geweest. We gingen daar weer heen in de riksja, maar dit keer zaten we er met zijn vijven in(Gracy, haar neef, Emmanuel en wij). We zagen langs de weg weer veel armoede afgewisseld met af en toe wat mooie panden van bijv. autodealers. De riksja heeft ons helemaal tot op de berg(lees heuvel) gebracht. Op de Mount of St Thomas staat de Church of Our Lady of Expactations. We hebben dit kerkje even (op blote voeten) bekeken. Vanaf de heuvel heb je goed uitzicht over Chennai. Vanaf dit punt zie je pas echt hoe groot Chennai eigenlijk is. Ook zag je heel goed de smok boven de stad hangen. Een aantal libelleachtige vliegen voorspelde volgens Emmanuel dat het ging regenen. Later bleek dat hij gelijk had. Voor de kerk hebben we de priester van de Church of Our Lady of Expactations ontmoet. We kregen nog thee van hem aangeboden, maar we moesten verder. De volgende plek waar we heen gingen was de San Thomé Basilica. Het laatste wat ze ons die dag nog wilden laten zien was het strand. Chennai heeft een heel groot uitgerekt strand. Toen we ong. honderd meter op het strand hadden gelopen begon het te regenen. We zijn toen met zijn vijven weer in de riksja gestapt en naar huis gereden.

23-7

Op deze dag stond om 11.00 een bezoek met Ignacimuthu gepland, dus we gingen naar het loyolla college. Daar ontmoetten we Ingnacimuthu opnieuw. We hebben het even gehad over onze eerste indrukken van India. Hij vertelde dat wij Madurai ook wel leuk zouden vinden omdat het veel groener is. Daarna heeft Gracy ons de campus laten zien. Het was groot en ruim opgezet. Het was even heerlijk om op zo'n rustige plek in de stad te zijn. Overal liepen groepjes studenten. En er waren er veel cricket aan het spelen op sportvelden. Nadat we een rondje hadden gelopen gingen we terug. Er stond alweer een lunch voor ons klaar. Emmanuel kwam met twee verschillende plannen voor de avond. Wij mochten natuurlijk kiezen. Optie een was: een andere shoppingmall. Optie twee was: naar het park in de stad. Wij kozen natuurlijk voor optie twee. Ook zouden wij buiten de deur eten. We gingen weer met zijn vijven op pad in de riksja. Dit werd een beetje het vaste groepje. Het was best druk in het park. Overal waren kinderen aan het spelen. Hier hadden ze tenminste lekker de ruimte. Er was ook een groepje dat karate les kreeg. We liepen een rondje en wederom waren wij een bekijks. De toeristen die we in heel Chennai hebben gezien kun je op twee handen tellen. We waren de enige blanken in een park met zeker wel duizend Indiërs. Onze wandeling kwam uit in een soort hele kleine arena waar skateles werd gegeven. We zijn op de tribune gaan zitten en hebben alles gewoons eens zitten bekijken. De kinderen lieten allemaal hun kunstjes zien. Het was echt heel erg leuk. Vooral het gefascineerde publiek maakt de sfeer in het arenaatje gezellig. Toen we vanaf het skaten weer terug liepen naar de ingang/uitgang van het park kwamen we langs een vrouwtje dat op een kleedje op de grond zat samen met een stapel van die ‘enge' kaarten, haar ‘toverstok' en haar kooitje met twee papegaaien. Emmanuel, Gracy en haar neef stopten daar vlakbij en begonnen en beetje te lachen. Ze vroegen of ons dat leuk leek. Het leek ons wel een ervaring! Dus Marjolein nam plaats op de grond naast het vrouwtje, die natuurlijk geen woord Engels sprak, en ze begon wat te brabbelen. Emmanuel vertaalde wat ze vroeg, Marjoleins naam, leeftijd en of ik wilde dat ze mijn toekomst zou voorspellen met mijn hand of d.m.v. haar papegaai. Ik koos voor hand. Ze begon met haar toverstok op mijn arm te slaan en wat zanggeluiden te maken. Toen kwam er een verhaal in Tamil ( de taal die ze hier spreken). Wij begrepen er helemaal niks van maar Emmanuel, Gracy en neef luisterden aandachten en begonnen soms hard te lachen, wat ons best nieuwsgierig maakte. Ze was na zo'n 5 minuten eindelijk klaar met Marjolein en toen was Lisanne aan de beurt. Er waren inmiddels veel Indiërs om ons heen komen staan. Vooral ook dicht bij Lisanne, die alles tot dan toe aan het filmen was. De neef van Gracy zette toen meteen weer beschermend een stap dichter bij haar. Lisanne's toekomst ging de vrouw voorspellen met behulp van de papagaai. De papagaai trok een kaart uit de stapel kaarten en aan de hand daarvan begon de vrouw weer met haar lange gebrabbel. Ze luisterde alle drie weer aandachtig, moesten lachen en vroegen zich af ze alles nog wel konden onthouden. Toen de vrouw ook klaar was met Lisanne, gingen we op weg naar de riksja. Emmanuel vertaalde alles voor ons wat de vrouw had gezegd, en Gracy vulde hem hier en daar aan. Onze toekomst blijkt er als volgt uit te gaan zien: Lisanne zal haar intelligentie gebruiken op academisch niveau, zal haar geld goed besteden, sparen en daarom met veel reikdom oud worden. Marjolein zal, volgens het vrouwtje, een lang huwelijk hebben, haar geld uitgeven aan haar vrienden, en probleem met de kracht van een man bestrijden. Na dit avontuur zijn we met de riksja naar een hotel gereden, waar we hebben gegeten. De kaart was natuurlijk nogal een studie, dus uiteindelijk hebben Gracy en Emmanuel een keus gemaakt. Wat we kregen was allemaal onbekend, dus we waren heel erg benieuwd. Het smaakte allemaal heel erg goed. Het valt ons wel steeds meer op hoeveel de Indiërs eten in deze hitte. Daar moeten we echt nog een beetje aan wennen. We vonden deze avond echt onwijs leuk!!

24-7

Dit is de dag dat we helaas weg moeten. We waren graag nog even wat langer gebleven, want wat werd er hier goed voor ons gezorgd! Vaak bijna een beetje te.. Vanmorgen hebben we lekker genoten van ons laatste ontbijtje. Onze koffers zitten weer dicht(!!) We hebben daarnet nog even foto's laten zien van thuis. Dat vond de hele familie van Gracy geweldig om te zien. Nu zitten we dus nog even te lunchen en straks gaan we onder weg naar het vliegveld. We kijken uit naar de ontmoeting met de meisjes in het kindertehuis!

Ons verhaal over de reis naar Madurai en onze aankomst in het Hallelujah Children Home hier volgt snel!! En de foto's ook!